Sevgi, seven gönlün, kendine hoş gelmesi sebebiyle bir şeye meylidir. Birkaç mertebesi vardır:
a. Eğer bu meyil kesinleşir ve güçlenirse, kalbin tümüyle o tarafa kaymasından ötürü sevginin adı “sababet” olur.
b. Eğer sababet de artarsa, “garâm” adını alır. Zira sevgi, borç verenin borçlunun yakasına yapışması gibi kalbe yapışmaktadır.
c. Eğer garâm daha çok güçlenirse, “aşk” diye adlandırılır. Yani sevgide aşırılık söz konusudur.
d. Şayet bu aşk daha da fazlalaşırsa “şağaf” adını alır. Çünkü kalbin ta iç zarına (şağâf) kadar ulaşmakta, kalbini tümüyle esir almaktadır .
e. Şağafın artması halinde ise “teteyyüm” yani kul-köle olma durumu söz konusudur. Çünkü seven kimse sevdiğine tapacak hale gelmekte; bir esir gibi eli-kolu bağlı, her emre amade bir köle misali faydalıyı zararlıdan ayırdedemiyecek kadar zavallı ve istikrarsız olmaktadır.
Fıkhı Batın Kitabı
