ŞEYHİ OLMAYANIN ŞEYHİ ŞEYTANDIR SÖZÜ

SORU: Seydâ, “şeyhi olmayanın şeyhi şeytandır” sözünü nasıl anlamak gerekiyor?
Bu söz hadis değildir; EbûYezîd el-Bistâmî söylemiştir. Fakat doğrudur. Zira bir kişi kendi kendine amel ve taatte bulunmaya devam ederken kendisine bazı ahvâl zâhir oluyor. Kişi bu ahvâlin rahmânî olduğunu zannediyor; hâlbuki şeytânîdir. Ondan sonra şeytan ona rehber oluyor ve onu şeytandan koparmak güç oluyor. Ben Gaziantep’teyken iki kişi yanıma geldi. “Bu kimse hanımına “sen iyisin, ben kötüyüm; sen bana lâyık değilsin. Sen benim anamsın, sen benim bacımsın” demiş. Şimdi de pişman oldu fetva arıyor” dediler. Dedim ki: “Müridler yaşadıkları bu ahvâli şeyhlerine anlatırlar. Senin şeyhin kimdir?” “Muhammed Râşid” dedi. “Sen bu halini şeyhine anlat” dedim. “Anlattık. “Ziyade zikretmiştir… O sebeple bu hali
yaşamıştır” dediler.
Yani bazen öyle haller yaşanıyor ki insan kendisini beğenmez oluyor. Mürit bu durumu
şeyhe haber vermeyince araya şeytan giriyor ve o kimseye rehberlik yapmaya başlıyor. Böyle haller oluyor… İnsan bazen bu yolda nefsini kötü görüyor ve herkesi kendisinden daha iyi görüyor. Mürid bu hali şeyhine haber vermezse yahut haber verir de şeyhi kâmil değilse o zaman Şeytan, rehber oluyor.
Gaziantep’te bizim bir kardeşimiz vardı. Kapıyı üzerine kilitliyor günlerce orada kalıyormuş. Saç-sakal karmakarışık… Mehdi olduğunu iddia ediyormuş. Bana anlattılar… Ben de “buraya getirin biraz nasihat edelim” dedim. En nihayet geldi… Kendisine biraz nasihatte bulundum. “Ben” dedi, “tarikata girmeksizin kendi kendime çokça zikrettim. Bir gün bir ses bana mehdi olduğumu söyledi. Ben de “ben Mehdiyim” dedim. Halk bana tâbi oldu. Beni emniyet müdürlüğüne şikâyet ettiler. “Bu kişi mehdilik dava ediyor” dediler. Müdür beni istedi. Bana tabi olan 40 kişiyle birlikte gittik. Orada bana “sen mehdi mi oldun? Mehdilik davasında bulunuyormuşsun” dediler. Ben “evet” deyince müdür elinin bütün
kuvvetiyle bana bir tokat vurdu. Biraz bekledim kimseden ses çıkmadı… Yanımdakilere “haydi gidiyoruz” dedim ve geri dönüp geldik. İki ihtiyar kimsenin konuşmalarını dinledim… Biri diğerine anlatıyor: “Evvelden de bir kimse mehdiyet davasında bulundu. Sonra şeytanı çıktı” diyor. Bunu duyunca ben “benim içime de şeytan girmiş olabilir” dedim. Daha sonra beni askere götürdüler” diye anlattı. Askerden firar etti ve Şeyh Seydâ’nın yanına geldi.
O sene biz üç –dört kişi halvethaneye girdik. O da halvethaneye geldi, bir süre kaldı, benim de bir kitabımı çalıp gitti.
İşte bu kimse bana dedi ki: “Ben kendi kendime ziyadesiyle zikir ve ibadet ettim.” İşte bu gibilerin şeyhi olmazsa bir müddet sonra şeytan bunlara zâhir oluyor ve onlara rehberlik yapmaya başlıyor ve onları olmadık felaketlere sürüklüyor. Ama mesela bir kimsenin şeyhi yoktur… İçki içer… Namazla-abdestle alakası olmaz… Bunlar için şeytanın rehberliği yoktur. Zira şeytan onları terketmiştir… Böyle kimseler şeytanın rehberliği olmadan da şeytanın arzusunu yerine getiriyor zaten. Fakat kim kendisini âhirete veriyorsa, şeytan ona hücum ediyor… Ötekinin kalbinde akrepler, yılanlar, çıyanlar vs. vardır… Kalbi artık harabeye dönmüştür; hırsızın orada ne işi vardır! Ama ne zaman ki bu kişi kalbini temizleyip içine mücevherat koymaya başlayınca hırsız işte o zaman geliyor. İnsan yüzünü Allah Teâlâ’ya ve âhirete dönerek kalbini temizleyip içine mücevher doldurmaya başlayınca hırsız şeytan hemen o kişinin kalp hazinesine hücum ediyor. Bu gibilerin rehberi/mürşidi olmazsa işleri zor olur. Tarihte bunların emsali vardır; yoldan çıkıp sapıtarak muharramât sahasına dalan kimseler vardır… Bunun sebebi budur… Yani ya mürşidsiz yola çıkmışlardır yahut nakıs mürşid seçmişlerdir… İşin içine şeytan girip bunları yoldan çıkarmıştır. “Falan tarikat böyle yaptı”
diyorlar… Onlar ehl-i tarik değil; zındıklar taifesidir… Bunlara şeytan rehberlik yapmaktadır. Bununla beraber “şeyhi olmayan herkesin şeyhi şeytandır” sözünü mutlaklaştırmak genelleştirmek) de doğru değildir.